Η ΣΧΕΣΗ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟ ΑΓΧΟΣ
Στην θεραπεία χρησιμοποιώ συχνά την διαδικασία της γραφής για να παρακινήσω τον θεραπευόμενο να έρθει σε άμεση συνειδητοποίηση με αυτό που αποτελεί το ''πρόβλημα'', να το κατανοήσει, να το αγκαλιάσει να αναγνωρίσει τον μηχανισμό, με τον όποιο λειτουργεί και εν τέλει να συμφιλιωθεί μαζί του, νικώντας το παράλληλα. Ακολουθούν οι σκέψεις της Κ. που της ζήτησα να μου περιγράψει την δική της σχέση με το χρόνιο πρόβλημα του άγχους της.
Στις παρακάτω γραμμές, ίσως κάπου αναγνωρίσεις και εσύ τον εαυτό σου και τις αιτίες που σε κάνουν να διατηρείς μία δυσλειτουργική σχέση με το άγχος.
''Το άγχος μου είναι ένα frienemy που ζούμε μαζί εδώ και πολλά χρονιά. Έχουμε ζήσει όλη μας τη ζωή σχεδόν μαζί και όταν χάνεται, μετά σε συγκεκριμένες συνθήκες επανέρχεται.
Δεν ξέρω τι ακριβώς θέλει από εμένα και είναι τόσο κοντά μου, αλλά σίγουρα ξέρω ότι θέλει πολλές φορές να με κρατά σε εγρήγορση , να καταργήσει παντελώς την άγνοια κινδύνου μου σε τόσο υπερβολικό βαθμό που πηγαίνει στην αντίθετη πλευρά, να μη με αφήνει να πέφτω ακόμα και όταν είμαι πολύ άσχημα στη ζωή μου (μιας που αν είμαι συνεχώς σε άγχος δεν μπορώ να ηρεμήσω και να σκεφτώ καθαρά) .
Σίγουρα είναι μια οντότητα που προτιμώ να έχω στις στιγμές που πρέπει πιέσω τον εαυτό μου και τον χρόνο μου, γιατί τα πράγματα γίνονται πιο γρήγορα και πιο αποδοτικά (ΣΥΝΗΘΩΣ) για μένα, αλλά θέλω να χωρίζουμε όταν είναι μαζί μου πάντα εκτός από τέτοιες περιστασιακές συνθήκες .
Στις άλλες συνθήκες νιώθω ότι θέλει από εμένα να τα παρατήσω, να αποφεύγω κάθε τι που με κάνει να το φέρνω κοντά μου και να απομονώνομαι . Να μην απολαμβάνω την παράσταση που ήθελα τόσο να δω, να μην πάω για καφέ με τη φίλη μου που μένει μακριά, να μην πάω τα ταξίδια που τόσο ποθώ στη ζωή μου να πάω. Θέλει από μένα να αλλάξω ρότα. Μια ρότα που ποτέ δεν ήθελα και συνεχίζει να μην μου ταιριάζει. Πολλές φορές με κάνει να κλαίω από αγανάκτηση και από πίεση. Άλλες με κάνει να αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για τους ανθρώπους που είναι διπλά μου και αποδέχονται να ζουν με εμένα και το φανταστικό μου frienemy.
Όμως από την άλλη σκέφτομαι και σε τι περιορισμούς τους αναγκάζω να ζουν , τους ανθρώπους ΜΟΥ που τόσο αγαπώ και θέλω να έχω δίπλα μου και να ζούμε τις στιγμές που αυτό μου στερεί.
Στην αντιμετώπιση του με βοηθά πολύ, ένας φίλος, ένας σύντροφος, ένας συγγενής που με αποδέχεται όπως είμαι όπως είναι και πολλοί άνθρωποι που έχω ήδη στη ζωή μου και δεν με ρωτάνε πολλά γι’ αυτό ή δεν με κατακρίνουν και αποδέχονται μέχρι που μπορώ να φτάσω και που όχι, χωρίς πίεση και στρες . Αυτό που δεν με βοηθά είναι οι άνθρωποι που το βλέπουν σαν ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο και βουνό και νομίζουν ότι εμείς οι δύο δεν μπορούμε χώρια και με κάνουν και εμένα να πειστώ ότι έτσι είναι τα πράγματα ή αυτοί που με βλέπουν μόνο μέσα από αυτό και όχι για τον πραγματικό εαυτό μου δίχως αυτό. Φαίνεται να έχουμε ταυτιστεί.
Τέλος, έχω συνειδητοποιήσει ότι το άγχος μου δεν με αγαπά, δεν θέλει το καλό μου τις περισσότερες φορές, με πάει πίσω και με κακομεταχειρίζεται. Βάζει τον εαυτό μου σε σκέψεις που πλέον του έρχονται αυθόρμητα και δεν μπορεί να τις βάλει στην άκρη και να σκεφτεί καθαρά. Η σχέση μας δεν έχει οριοθετηθεί ποτέ και μου φαίνεται τόσο δύσκολο (αλλά όχι αδύνατο) να το καταφέρω αυτό. Θέλω μια σχέση διάστασης μαζί του, που να καλύπτουμε τις ανάγκες μας όποτε εμείς θέλουμε και κυρίως όποτε εγώ θέλω και όχι όποτε θέλει αυτό.
Venceremos!''
Ευχαριστώ από καρδιάς την Κ. για το μοίρασμα μίας τόσο δύσκολης σχέσης στην ζωή της, αυτήν με τον άγχος.
Γεωργία Χριστίνα Κανελλοπούλου
Ψυχολόγος- Οικογενειακή Σύμβουλος