Αυτή τη φορά παραλήπτης του γράμματος θα είναι ο καρκίνος. Μία ασθένεια που επιφέρει σημαντικές ψυχοσυναισθηματικές και σωματικές αλλαγές στη ζωή του ατόμου. Η Α. μου ζήτησε να μοιραστώ αυτό το γράμμα μαζί σας. Η Α. ποτέ δεν θα είναι πια η ίδια. Ξέρει όμως, πλέον ποια θέλει να είναι.

Στη συνεδρία μας της τόνισα πως είναι δύσκολο να αγαπήσει τον καρκίνο. ‘’Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά, από τα πιο σημαντικά, από αυτά που θα μείνουν. Ας ξεκινήσουμε με το να μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου και ίσως τότε καταφέρεις να αγαπήσεις και όσα αυτός έζησε όλα αυτά τα χρόνια.’’

Συνήθως οι επιστολές ξεκινούν με την φράση «Αγαπημένε μου ......». Δυστυχώς δεν μπορώ ν’ αρχίσω το γράμμα μου προς εσένα αποκαλώντας σε «Αγαπημένε μου καρκίνε», διότι πολύ απλά, δεν σε αγάπησα ποτέ.

Μπήκες αναπάντεχα στην ζωή μου πριν από δύο και κάτι χρόνια. Εισέβαλες βίαια και έφερες τα πάνω-κάτω. Με τρόμαξες! Η αλήθεια είναι ότι πάντα σε φοβόμουν. Πίστευα όμως ότι επειδή ήμουν προσεκτική, ότι θα σου ξέφευγα. Δυστυχώς κι εδώ στάθηκα άτυχη. Λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο...

Τώρα που το ξανασκέπτομαι βέβαια, η πορεία σου προς εμένα ήταν προδιαγεγραμμένη. Μάλλον δεν φταις εσύ που μου χτύπησες την πόρτα. Εγώ σε κάλεσα. Έκανα τα πάντα για να έρθεις να με βρεις !!! Ζούσα επί χρόνια σε ένα τοξικό περιβάλλον, με ένα τοξικό άνθρωπο. Είχα παραμελήσει τον εαυτό μου. Είχα, τολμώ να πω, πάψει να τον αγαπώ! Ήμουν κλεισμένη στον ευατό μου, φοβισμένη, προσπαθώντας να ικανοποιήσω τις τρελές απαιτήσεις ενός ανθρώπου, καταπίνοντας το φαρμάκι που εκείνος έχυνε. Ζούσα για χρόνια σχεδόν μηχανικά. Δεν μπορούσα να δω κατάματα την αλήθεια που βίωνα. Είχα την τάση να την κρύβω απ’όλους, να την ωραιοποιώ. Για όλους αυτούς τους λόγους ήρθες στην ζωή μου.

Δεν σε αγαπώ γιατί με έκανες να πονέσω πολύ. Το σώμα μου διαλύθηκε και μαζί μ’αυτό διαλυόταν σιγά-σιγά και η ψυχή μου. Τον θάνατο δεν τον φοβήθηκα τότε, ούτε και τώρα τον φοβάμαι. Τρέμω την αναξιοπρέπεια, που προκαλείς στους ασθενείς, την ανημπόρια...

Προσπάθησα να είμαι δυνατή και για τον εαυτό μου, αλλά και για τους γύρω μου. Προσπάθησα να είμαι αξιοπρεπής σε όλες μου τις δραστηριότητες. Έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου και με όση δύναμη είχα, να μην σ’αφήσω ν’αλλάξεις ριζικά την καθημερινότητά μου. Μάλλον αυτό το πέτυχα. Πολλοί άνθρωποι που με ζούσαν καθημερινά μου είπαν «το έκανες να φαίνεται απλό», «είσαι παράδειγμα», «είσαι ηρωίδα». Προσπάθησα, αλλά για να είμαι ειλικρινής, όταν μπεις σ’αυτό τον χορό, δεν έχεις πολλές επιλογές. Αναγκαστικά θα χορέψεις και θα ελπίσεις για το καλύτερο. Συνεπώς δεν είμαι ούτε ηρωίδα, ούτε παράδειγμα. Είμαι απλά μία γυναίκα, που πάλεψε μαζί σου, γιατί αγαπά την ζωή.

Καρκίνε, δεν σε αγαπώ, γιατί μαζί με μένα, πόνεσαν και αγαπημένοι μου άνθρωποι. Κυρίως η μητέρα μου. Εάν και στάθηκε δίπλα μου βράχος, χωρίς κλάψες και μεμψιμοιρία, ακόμη και τώρα βλέπω στα μάτια της την αγωνία, αλλά και την στεναχώρια για αυτά που προκάλεσες στο παιδί της.

Βέβαια, από την άλλη μεριά ήσουν η αιτία να ξυπνήσω. Ήσουν η αφορμή να δείξουν πολλοί άνθρωποι γύρω μου τον πραγματικό τους εαυτό. Με έκανες να ανοίξω τα μάτια μου! Να δω την πραγματικότητα. Να επαναπροσδιοριστώ ! Να δω τι είναι σημαντικό και τι δεν είναι. Να κάνω πράγματα που στο παρελθόν δεν μπορούσα καν να φανταστώ. Να με προσέξω, να με φροντίσω, ακόμη και να με κακομάθω. Μου έμαθες να λέω όχι, να θέτω όρια, να με βάζω προτεραιότητα. Να καταλάβω πόση δύναμη κρύβω μέσα μου. Να γίνω τελικά καλύτερος άνθρωπος !!

Δεν κατάφερες να με νικήσεις. Επιβίωσα, με πληγές βέβαια που θα μείνουν πάντα ανοικτές, αλλά επιβίωσα.Ξέρω, ότι συχνά θα μου προκαλείς αγωνία, μπορεί και φόβο, αλλά το σίγουρο είναι, ότι μπόρεσα να συμφιλιωθώ μαζί σου. Δεν ήταν εύκολο...

Σίγουρα δεν σε αγαπώ, ποτέ δεν θα σε αγαπήσω, αλλά αναγκαστικά θα βαδίζουμε μαζί. Χαρακτηρίζεις πλέον την ζωή μου, εμένα την ίδια. Ναι μεν είμαστε παρεάκι, αλλά κάνε μου τη χάρη σε παρακαλώ, μείνε μακριά μου. Σε διαβεβαιώ, ότι πήρα το μάθημά που μου έδωσες!

Γεωργία Χριστίνα Κανελλοπούλου

Ψυχολόγος – Οικογενειακή Σύμβουλος