ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ
Είναι αυτό που σε κουβαλάει μία ζωή. Αυτό με το οποίο ζείτε μαζί όλες τις εμπειρίες σας θετικές, αρνητικές, εμπειρίες που δεν μπορείς να περιγράψεις με λέξεις και συναισθήματα κάποιες φορές. Σε επέλεξε, το επέλεξες, οφείλετε να προσέχετε ο ένας τον άλλον γιατί θα συνεχίσετε να ζείτε και να μοιράζεστε τα πάντα μαζί.
Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι , πως ένιωθες , ένιωσες , νιώθεις …σκέψεις σκέψεις ...
Θυμάμαι ξεκίνησες από μικρή ηλικία να ακούς γύρω σου « πω πω πρόσεχε μη παχύνεις « …αναρωτιέσαι γίνεται να το λένε για εσένα που ήσουν τρυφερό και ζουμερό στην ηλικία των 10 ετών, που έκανες τόσες δραστηριότητες , χορούς , ρυθμική ,βόλεϊ …..κι όμως για εσένα το έλεγαν. Άκουγες πάντα «μη τρως θα ξεχειλώσεις» …και εσύ μαζευόσουν. Έφτασες να σπουδάζεις και άκουγες πάλι….
«είσαι γεματούλα», «είσαι τσουποτούλα », «πρόσεχε μη γίνεις σα το πατερά σου» ( γιατί να μη γίνω σαν τη μανά μου αναρωτιόσουν ;) …προσπαθούσες να καταλάβεις από πού έρχονταν αυτές οι φωνές ...;είναι από το άτομο που με κουβαλάει και με φροντίζει τόσο πολύ ?ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ… μονολογείς …και πέφτεις πάλι για ύπνο ….
Θυμάμαι στα 20 ξεκίνησες να χάνεις βάρος και να δείχνεις όμορφο …χαιρόσουν γιατί ένιωθες πάλι ζωντανό και γεμάτο υγεία βέβαια οι φωνές ήταν πάλι εκεί , «φάε σαν σκιάχτρο έχεις γίνει »( ποτέ δεν ήταν ικανοποιημένες ) ….έτσι συνεχίστηκε η ζωή σου μέχρι τα 28 ….συνεχεία να προσέχεις για να είσαι « ΑΔΥΝΑΤΟ» ( μια λέξη που έχει μέσα το δυνατό αλλά αποδυναμωμένο, σκεφτόσουν ) …
Ξεκίνησαν πάλι αυτές οι φωνές , πιο έντονα τώρα …γιατί; Σκεφτόσουν τι είχες κάνει λάθος …αφού έκανες τα πάντα και πάλευες να είσαι αποδεκτό, έκλαψες, ένιωσες σαν να πέφτεις σε ένα βαθύ σκοτεινό πηγάδι ….δύσκολο να βγεις στο φως …πάλεψες με το σκοτάδι. Και έζησες χρόνια πολλά μέσα στο πηγάδι …σκεφτόσουν αν ήθελες να ανέβεις για να δεις το φως και να νιώσεις πάλι ζωντανό ή απλά για να φιμώσεις τις φωνές. Να σταματήσουν επιτέλους να σε στενάχωρουν .
Σκέψεις πολλές ...Θυμάμαι κοιμόσουν και έβλεπες όνειρο ότι περπατούσες πάνω στο ουράνιο τόξο , ήσουν πουπουλένιο , χόρευες και χαμογελούσες …φαινόσουν τόσο ευτυχισμένο σώμα μου ….ήσουν ευτυχισμένο …αλήθεια μπορούσα να το δω ξεκάθαρα...
Υ.Γ 2 ) Θα σε αγαπήσω και θα σε κάνω ευτυχισμένο …εγώ που όλα τα χρόνια σε άφησα μέσα στο πηγάδι …και όταν θα δω ξανά το ουράνιο τόξο θα τρέξω όσο πιο γρήγορα μπορώ, στο υπόσχομαι !
Με αγάπη ,
Η ψύχη σου...Ο άνθρωπος σου …
Υπάρχουν και εκείνες οι φορές που το ξέχασες, όταν αυτό σου φώναζε πως χρειάζεται προσοχή, όταν αυτό πονούσε. Άλλες φορές πάλι, βρίσκεται αυτό εκεί για εσένα, για να σε προειδοποιήσει πως ‘’κάτι δεν πάει καλά’’, σου φωνάζει πως κάτι οφείλεις να αλλάξεις είτε έξω σου είτε μέσα σου. Βλέπεις το σώμα αποτελεί την φωνή της ψυχή σου, εκφράζει την ψυχική σου διάθεση, σου υπενθυμίζει πότε είσαι πραγματικά χαρούμενος πότε όχι, ποιες ανάγκες σου ικανοποιούνται και ποιες όχι, τι χρειάζεται να επαναφέρεις στη ζωή σου για να επιστρέψει το χαμόγελο.
Στις συνεδρίες μου συχνά συναντάω γυναίκες που δεν αγάπησαν, δεν αποδέχτηκαν, δεν αγκάλιασαν ποτέ το σώμα τους. Σαν να μην ανήκουν σ’ αυτό, σαν να μην το αναγνωρίζουν ως δικό τους. Συνήθως αυτά είναι κορίτσια ή γυναίκες που παρά την έλλειψη αποδοχής της εξωτερικής τους εικόνας, περιποιούνται καθημερινώς και κάνουν όλα εκείνα που τους έχουν υποσχεθεί ότι θα οδηγήσουν στο ‘’ιδανικό εγώ’’.
Κάτι που εξαρχής αναθέτω σε όλες αυτές τις γυναίκες -κορίτσια είναι να προσπαθήσουν να γράψουν ένα γράμμα που θα απευθύνεται στο σώμα τους ως οντότητα, ως έναν δεύτερο άτομο που είναι μαζί τους, που προσπαθεί να είναι μαζί τους όλα αυτά τα χρονιά. Μία οντότητα που χρειάζεται να μας ακολουθεί σε όλες μας τις διαδρομές, αλλιώς θα αισθανόμαστε ημιτελείς, ανολοκλήρωτοι.
Παρακάτω θα διαβάσετε το γράμμα της Μ. προς το σώμα της, ένα γράμμα που όπως λέει και η ίδια νιώθει πως ζούσε γιατί όφειλε να το έχει δώσει εδώ και καιρό στο σώμα της, στον ίδιο της τον εαυτό. Δεν ξέρω αν πραγματικά την λύτρωσε ή την προβλημάτισε περισσότερο. Ξέρω, όμως, πως δεν θα ξανακοιτάξει ποτέ το σώμα της με τον ίδιο τρόπο που συνήθιζε ως τώρα ή τουλάχιστον θα προσπαθήσει.
Δευτέρα, 22 Οκτωβρίου 2018
Αγαπημένο μου σώμα,
Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι , πως ένιωθες , ένιωσες , νιώθεις …σκέψεις σκέψεις ...
Σίγουρα αν είχες φωνή θα μου έλεγες « κουράστηκα» πια …θέλω να ζήσω …και να με αγαπάς ! ΝΑ ΜΑΓΑΠΑΣ ...στο φωνάζω για να το ακούσεις ...εσύ εκεί που με βλέπεις καθημερινά στο καθρέφτη….
Θυμάμαι ξεκίνησες από μικρή ηλικία να ακούς γύρω σου « πω πω πρόσεχε μη παχύνεις « …αναρωτιέσαι γίνεται να το λένε για εσένα που ήσουν τρυφερό και ζουμερό στην ηλικία των 10 ετών, που έκανες τόσες δραστηριότητες , χορούς , ρυθμική ,βόλεϊ …..κι όμως για εσένα το έλεγαν. Άκουγες πάντα «μη τρως θα ξεχειλώσεις» …και εσύ μαζευόσουν. Έφτασες να σπουδάζεις και άκουγες πάλι….
«είσαι γεματούλα», «είσαι τσουποτούλα », «πρόσεχε μη γίνεις σα το πατερά σου» ( γιατί να μη γίνω σαν τη μανά μου αναρωτιόσουν ;) …προσπαθούσες να καταλάβεις από πού έρχονταν αυτές οι φωνές ...;είναι από το άτομο που με κουβαλάει και με φροντίζει τόσο πολύ ?ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ… μονολογείς …και πέφτεις πάλι για ύπνο ….
Θυμάμαι στα 20 ξεκίνησες να χάνεις βάρος και να δείχνεις όμορφο …χαιρόσουν γιατί ένιωθες πάλι ζωντανό και γεμάτο υγεία βέβαια οι φωνές ήταν πάλι εκεί , «φάε σαν σκιάχτρο έχεις γίνει »( ποτέ δεν ήταν ικανοποιημένες ) ….έτσι συνεχίστηκε η ζωή σου μέχρι τα 28 ….συνεχεία να προσέχεις για να είσαι « ΑΔΥΝΑΤΟ» ( μια λέξη που έχει μέσα το δυνατό αλλά αποδυναμωμένο, σκεφτόσουν ) …
Ξεκίνησαν πάλι αυτές οι φωνές , πιο έντονα τώρα …γιατί; Σκεφτόσουν τι είχες κάνει λάθος …αφού έκανες τα πάντα και πάλευες να είσαι αποδεκτό, έκλαψες, ένιωσες σαν να πέφτεις σε ένα βαθύ σκοτεινό πηγάδι ….δύσκολο να βγεις στο φως …πάλεψες με το σκοτάδι. Και έζησες χρόνια πολλά μέσα στο πηγάδι …σκεφτόσουν αν ήθελες να ανέβεις για να δεις το φως και να νιώσεις πάλι ζωντανό ή απλά για να φιμώσεις τις φωνές. Να σταματήσουν επιτέλους να σε στενάχωρουν .
Σκέψεις πολλές ...Θυμάμαι κοιμόσουν και έβλεπες όνειρο ότι περπατούσες πάνω στο ουράνιο τόξο , ήσουν πουπουλένιο , χόρευες και χαμογελούσες …φαινόσουν τόσο ευτυχισμένο σώμα μου ….ήσουν ευτυχισμένο …αλήθεια μπορούσα να το δω ξεκάθαρα...
Ξύπνησες και ήσουν πάλι πίσω... Ένα δάκρυ κύλησε…
Υ.Γ) Όταν γεράσεις σίγουρα θα αφήσεις πίσω σου πλούσιο υλικό , μη σου πω βιβλία ,με τα απομνημονεύματα από τις συναντήσεις σου με τους διαιτολόγους ….
Υ.Γ 2 ) Θα σε αγαπήσω και θα σε κάνω ευτυχισμένο …εγώ που όλα τα χρόνια σε άφησα μέσα στο πηγάδι …και όταν θα δω ξανά το ουράνιο τόξο θα τρέξω όσο πιο γρήγορα μπορώ, στο υπόσχομαι !
Με αγάπη ,
Η ψύχη σου...Ο άνθρωπος σου …
(Eυχαριστώ θερμά την Μ. που θέλησε να μοιραστεί αυτή την πολύτιμη στιγμή με το σώμα της μαζί μας).
Γεωργία Χριστίνα Κανελλοπούλου
Ψυχολόγος – Οικογενειακή Σύμβουλος
Ψυχολόγος – Οικογενειακή Σύμβουλος
www.thepsytrap.gr