ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΑΣ?

Στις θεραπευτικές συνεδρίες έχω ξεχωρίσει κάποιες αγαπημένες μου φράσεις που αργά ή γρήγορα σχεδόν κάθε θεραπεύομενος αναφέρει: ΄΄έτσι μεγάλωσα είμαι ίδιο ο μπαμπάς μου/ η μαμά μου, δεν γίνεται να αλλάξω’’, ‘’έτσι έχουμε μάθει στην οικογένεια μου, δεν μπορώ να ξεφύγω από αυτό.’’ Και ακούγοντας όλα τα παραπάνω αναρωτιέμαι που είναι η δική μας ώριμη, ενήλικη επιλογή της ζωή μας;

Στην προσπάθειά μας να εξηγήσουμε χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς μας, συμπεριφορικά λάθη, ανυπόφορα συναισθήματα, τείνουμε να αποδίδουμε την ευθύνη των επιλογών μας και της ζωής μας στους άλλους  και πιο συχνά στους γονείς μας. Λες και το πινέλο της ζωής μας το έχουν αυτοί και εμείς δεν είμαστε σε θέση να επιλέξουμε με τι χρώματα θέλουμε να συνεχίσουμε να ζωγραφίζουμε την πορεία μας. Άραγε ευθύνονται οι γονείς μας γι’ αυτό που είμαστε, σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε και πράττουμε;

Η αλήθεια είναι πως η επιρροή τους είναι πολύ μεγάλη και σημαντική. Είναι η πρώτη μας αγκαλιά, η πρώτη μας διαπροσωπική επαφή, αυτοί με τους οποίους αλληλεπιδρούμε  καθημερινά  και μιμούμαστε συνειδητά ή ασυνείδητα. Η γονεϊκή σχέση, η συντροφική σχέση μεταξύ των δύο γονιών μας καθώς και τα ξεχωριστά ατομικά χαρακτηριστικά του καθενός καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τον ενήλικα που βλέπουμε στον καθρέφτη μας. Μήπως, όμως δεν τον καταδικάζουν; Η τελική απόφαση είναι δική μας.

Θυμήσου όταν ήσουν παιδί. Συνήθιζες να κοιτάζεις και εσύ με αμφισβήτηση τους φόβους και τα λάθη των γονιών σου; Συνήθιζες και εσύ να παίζεις ανέμελα, να σκέφτεσαι αυθόρμητα, να μην αγχώνεσαι, να μην φοβάσαι; Στην πορεία γιατί διαλέγεις να γίνεις αυτός ο ενήλικας που κοιτούσες με αμφισβήτηση στο πρόσωπο των γονιών σου; Είναι μήπως κάτι σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία  που μας φέρνει πιο κοντά στους γονείς μας; Είναι αυτό που μας συνδέει μαζί τους στην πορεία των χρόνων; Είναι αυτό που κρατάμε από αυτούς ακόμα και όταν ‘’φεύγουν’’ από κοντά μας;

Η απάντηση μου στις δηλώσεις των θεραπευόμενων μου όταν υποστηρίζουν πως είναι ίδιοι οι γονείς τους και ότι τους μοιάζουν στα λάθη και τις αρνητικές συμπεριφορές τους είναι μία ερώτηση. Μία ερώτηση που η αλήθεια είναι πως  και εγώ δυσκολεύομαι να απαντήσω στον εαυτό μου. ‘’Έχεις αναρωτηθεί ποτέ αν είσαι καλύτερος από τους γονείς σου;’’

Τι θα έλεγες αν άρχισες να κάνεις άλλα διαφορετικά λάθη από αυτούς; Πως θα ήταν για εσένα να φοβάσαι κάτι άλλο; Πως θα ένιωθες αν πετύχαινες, άλλαζες ή τολμούσες κάτι που οι ίδιοι δεν κατάφεραν. Πώς θα ήταν να επιβεβαιώσεις τον εαυτό σου πως είσαι μοναδικός και όχι απομίμηση του γονέα σου;

Δεν σου ζητάω να απαρνηθείς ό,τι σου πρόσφεραν. Δεν σου ζητάω να μην αναγνωρίσεις τα κοινά σας κομμάτια. Σου ζητάω να δεις την ευκαιρία που έχεις να αλλάξεις, να σταματήσεις να κουβαλάς φόβους, άσχημες συμπεριφορές και αρνητικά συναισθήματα που συνήθιζες να βιώνεις μέσα στην οικογένεια. Είναι σαν να κυνηγάμε φαντάσματα του παρελθόντος ενώ η πραγματικότητα είναι πιο εντυπωσιακή. Μη δεχτείς να πεις ‘’είμαι σαν εσένα μαμά/ μπαμπά’’. Είσαι πολλά παραπάνω απ’ ότι οι γονείς σου. Είσαι πολλά παραπάνω απ’ όσα φαντάζεσαι. Οι γονείς  μας είναι συνοδοιπόροι στην πορεία μας. Έχουν δυνάμεις και αδυναμίες που οφείλουμε να τις σεβαστούμε, όχι απαραίτητα να τις υιοθετήσουμε. Δεν υπάρχουν παντογνώστες γονείς και δεν υπάρχουν αλάνθαστα παιδιά.

Την επόμενη φορά  που θα βιαστείς να πεις πως είσαι ίδιος οι γονείς σου, κάνε μία παύση και προσπάθησε να σκεφτείς αν πράγματι ήθελες να είσαι ίδιος, αν μπορείς να είσαι διαφορετικός από εκείνους, αν επέλεγες να κάνεις κάτι διαφορετικά και τι αποτέλεσμα θα είχε αυτό στη ζωή σου. 

Ίσως τελικά ανακαλύψεις πως είσαι καλύτερος από τους γονείς σου, καλύτερος από αυτό που ήσουν χθες, πιο δυνατός απ' όσο φαντάζεσαι!

Να φροντίζεις και να αγαπάς τον εαυτό σου!