ΣΤΑΜΑΤΑ...ΚΟΙΤΑΞΕ...ΑΚΟΥ...

 

Θυμάμαι σαν παιδί στις σχολικές εκδρομές και στους σχολικούς περιπάτους συνηθίζαμε να κοιτάμε μέχρι εκεί όπου έφτανε το ύψος μας. Η δασκάλα συνήθιζε να μας φωνάζει ‘’Σηκώστε το κεφάλι σας λίγο πιο ψηλά, κοιτάξτε μέχρι τον ουρανό.’’

Από τότε ξεκίνησα να κοιτάω όσο πιο ψηλά μπορούσα και να μη περπατάω ποτέ με το κεφάλι κατεβασμένο. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πόσο διαφορετικός είναι ο κόσμος όταν κοιτάς παραπάνω από όσο φτάνει η ματιά σου. Δεν ξέρουμε τι χάνουμε σε όλα αυτά που τελικά δεν κοιτάμε.

Όταν κοιτάς ένα σπίτι, μία πολυκατοικία πόσο ψηλά φτάνουν τα μάτια σου; Θυμάμαι είχα μία αγαπημένη καφετερία στη πόλη όπου σπούδασα. Πήγαινα εκεί σχεδόν καθημερινά. Πάντα, όμως με ενοχλούσε η απέναντι πολυκατοικία που έκλεινε τη ματιά μου και ένιωθα πως με έπνιγε. Κάποια στιγμή σήκωσα το κεφάλι μου πολύ ψηλά. Τα μάτια μου αντίκρισαν κάτι μοναδικό. Μία ηλικιωμένη κυρία, η οποία είχε φτιάξει στη ταράτσα της πολυκατοικίας τον δικό της μικρό κήπο από τριαντάφυλλα και γαρδένιες και με χαρά πότιζε τις δικές της δημιουργίες και μάλιστα χορεύοντας. Η αλήθεια είναι πως τα μάτια μου έμειναν για ώρα εστιασμένα σε αυτή την μικρή, απλή και συνάμα τόσο όμορφη εικόνα.

Προσπαθώ καθημερινώς όπου βρίσκομαι να κοιτάω πίσω από αυτό που βλέπω, να παρατηρώ το κάτι παραπάνω, να ψάχνω, να εξερευνώ τη λεπτομέρεια. Έτσι, ανακαλύπτω πως η ζωή περιβάλλεται από μικρά θαύματα που βρίσκονται τόσο κοντά μας και όμως αρνούμαστε ΄΄΄να σηκώσουμε το κεφάλι’’ να τα δούμε.

Οι σύγχρονοι ρυθμοί της καθημερινότητας και το άγχος που βιώνουμε στέκονται πολλές φορές εμπόδιο στη θέαση των ιδιαίτερων πραγμάτων που μας περιβάλλουν. Οι διακοπές, μία παύση από την εργασία και τις υποχρεώσεις μας, μία χαλαρωτική μέρα είναι ευκαιρία να εξασκήσουμε την αίσθηση της όρασης μας, να της προσφέρουμε κάτι καινούριο, κάτι που δεν έχει ξανασυναντήσει. Αυτές τις στιγμές που είμαστε μόνοι με τον εαυτό μας είναι οι πιο κατάλληλες τελικά τόσο για παρατήρηση του περιβάλλοντός μας, αλλά και για αυτοπαρατήρηση του δικού μας εσωτερικού και εξωτερικού κόσμου.

Θα σε συμβουλεύσω, λοιπόν να αρχίσεις να κοιτάς. Να κοιτάς καθαρά, μη επικριτικά, με περιέργεια και πάθος το οτιδήποτε δίπλα σου. Ακόμη θα σε συμβουλεύσω παράλληλα να ακούς. Να προσπαθείς να ονομάσεις τον κάθε ήχο που προσλαμβάνεις. Να ακούς το σύντροφό σου χωρίς να τον διακόπτεις, να ακούς τους ήχους της φύσης, να ακούς τα μηνύματα που στέλνει πολλές φορές το σώμα σου και δεν το αντιλαμβάνεσαι. Είναι βλέπεις αυτά τα συναισθήματά μας που μας σιγοψιθυριζούν πως βρίσκονται εκεί και ότι πρέπει να τα αναγνωρίσουμε, να τα κατανοήσουμε, να τα ακούσουμε και επιτέλους να τα εκφράσουμε!