Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΕΝΑ ΣΙΡΙΑΛ

Το έναυσμα για να γράψω το συγκεκριμένο κείμενο μου το έδωσε ένα τηλεφώνημα που είχα προχθές με την θεία μου, η οποία βιάστηκε να μου κλείσει το τηλέφωνο γιατί ξεκινούσε το αγαπημένο της τούρκικο σίριαλ και δεν ήθελε να χάσει ούτε δευτερόλεπτο σε σημείο να μου κλείσει το τηλέφωνο χωρίς καν να με χαιρετήσει.


Ο εθισμός μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης, αυτού του ‘’μαγικού κουτιού’’ είναι γνωστός χρόνια τώρα. Τελευταία , όμως, η αύξηση του έχει υπερβεί κάθε όριο. Πλέον  ο εθισμός δεν αφορά μόνο την τηλεόραση, αλλά και συγκεκριμένα προγράμματα αυτής όπως τα καθημερινά σίριαλ(δραματικά-ρομαντικά-αστυνομικά).

Όλοι μας  για παράδειγμα θα έχουμε κάποιο μέλος στην οικογένεια (μαμά, γιαγιά, θεία, ξαδέρφη ή ακόμα και εμείς οι ίδιοι), όπου θα είναι ενθουσιασμένοι και άκρως εθισμένοι με τα τούρκικα σίριαλ. Γιατί συμβαίνει άραγε αυτό? Φταίει η οικονομική και και κυρίως κοινωνική κρίση που επικρατεί? Είναι στοιχεία της προσωπικότητας που μας οδηγούν στο να βλέπουμε μανιωδώς σειρές? Είναι το έξυπνο μάρκετινγκ που χρησιμοποιείται και ασυνείδητα μας κάνει να παθιαζόμαστε με τις τηλεοπτικές σειρές. Ή μήπως είναι ένα συνονθύλευμα όλων των παραπάνω?

Μιλάμε για πάθος ή για εξάρτηση? Το πάθος σαν έννοια είναι κάτι θετικό, γιατί προδίδει ότι όταν παθιαζόμαστε με κάτι, μας αρέσει και το αγαπάμε πραγματικά. Τι συμβαίνει όμως όταν το πάθος γίνεται εξάρτηση και εμμονή? Ποιοι λόγοι κάνουν ένα θεατή να δένεται συναισθηματικά σε σημείο εξάρτησης με ένα σίριαλ?

Η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό είναι η εξής: Η τηλεόραση είναι υποκατάστατο της ζωής που δεν έχεις. Είναι η ζωή που θα ήθελες να έχεις, ίσως σε πιο ανάλαφρη, πολύχρωμη, ανόητη, διασκεδαστική ακόμη και δραματική εκδοχή της! Αλλά αυτό είναι ΟΚ. Συνήθως τα άτομα που δεν αντλούν προσωπική ευχαρίστηση από την ζωή τους, βρίσκουν καταφύγιο στις τηλεοπτικές σειρές, παραμελώντας τον εαυτό τους και την προσωπική τους ζωή και ενισχύοντας έτσι την αδυναμία τους να ζήσουν.
Η συμπεριφορά των ανθρώπων που παρακολουθούν μανιωδώς σειρές θυμίζει πολύ το σύνδρομο στέρησης: όταν κάποιος βλέπει ένα επεισόδιο θέλει και άλλο και άλλο σε σημείο να προσπαθεί  απεγνωσμένα να βρει τα επόμενα επεισόδια σε πολύ γρήγορο χρόνο για να τα δει. Δεν αντέχει να περιμένει. Νιώθει την εξάρτηση και την στέρηση να τον κυριεύουν.

Δεν προσπερνούμε το γεγονός ότι και οι ίδιες οι σειρές είναι φτιαγμένες για να μας κάνουν να εξαρτιόμαστε από αυτές. Τα στοιχεία της ιστορίας που χρησιμοποιούν και η δομή  του κάθε επεισοδίου ακολουθούν μία συγκεκριμένη λογική που κάνουν τον θεατή στο τέλος τους επεισοδίου να αισθάνεται προβληματισμένος, ανικανοποίητος και να θέλει απεγνωσμένα να μάθει πως θα εξελιχθεί η ιστορία.

Καμία εξάρτηση δεν είναι αθώα. Κρύβει από πίσω της πολλά μηνύματα. Ένα αίσθημα κενού, άγχους και κατάθλιψης μας οδηγούν στην παρακολούθηση σειρών μανιωδώς, στην παρακολούθηση της ζωής κάποιων φανταστικών άλλων, από το να ζούμε την δική μας!

Η τηλεόραση καμιά φορά προσφέρει συγκινήσεις που μας στερεί η ίδια η ζωή! Το να υποκαθιστά όμως η τηλεόραση την πραγματική ζωή, είναι σαν ένα πηγάδι δίχως πάτο. Ας προσπαθήσουμε να βγούμε από αυτό το πηγάδι. Ας προσπαθήσουμε να ελέγξουμε τον εαυτό μας. Με κάποιον αυτοέλεγχο μπορούμε να καταπολεμήσουμε την εμμονή μας να καθόμαστε μπροστά σε μία οθόνη επί ώρες και αντιθέτως να βρούμε εναλλακτικές δραστηριότητες, όπως μία βόλτα με φίλους ή έναν περίπατο με τον αγαπημένο μας.


Το πάθος για τα σίριαλ σίγουρα αποτελεί μία ευχάριστη ψυχαγωγία και πολλές φορές άκρως εποικοδομητική, μονάχα όμως όταν δεν μας απομακρύνει από τον εαυτό μας και από τους άλλους. Ας δούμε τα προβλήματα της ζωής μας κατάματα και όχι τα προβλήματα των πρωταγωνιστών της σειράς. Ας γίνουμε οι πρωταγωνιστές της ζωή μας. Χωρίς διαφημίσεις, χωρίς διάλειμμα!