ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
Γράφει η Γεωργία Χριστίνα Κανελλοπούλου
Πως θα σου φαινόταν η ιδέα να αντιμετωπίζεις το κάθε εμπόδιο
στη ζωή σου, το κάθε πρόβλημα ως μία υπαρκτή οντότητα, η οποία έχει στόχους,
κίνητρα και ‘’τα κατάλληλα μέσα’’ για να επεμβαίνει στη ζωή σου; Σαν μία
οντότητα που επισκέπτεται συχνά την καθημερινότητά σου και την διαταράσσει;
Μπορείς να ονομάσεις το πρόβλημά σου όπως εσύ θες…Άγχος…Κατάθλιψη…Φοβία…όπως
και να το ονομάσεις είναι κάτι που σίγουρα σε επηρεάζει. Έχεις προσπαθήσει άραγε
ποτέ να το κατανοήσεις, να καταλάβεις τον σκοπό της ύπαρξής του στη ζωή σου; Αν
ήταν ένας εχθρός σου απέναντί σου που σε εμποδίζει να είσαι χαρούμενος δεν θα
τον κοιτούσες; Δεν είναι καλύτερο το πρόβλημα να γνωρίζει πως είσαι εκεί; Πώς
είσαι ένα άτομο πέρα από το πρόβλημα! Ένα μοναδικό άτομο με όνειρα, επιθυμίες
και στόχους. Έχεις ένα πρόβλημα, αλλά δεν είσαι το πρόβλημα.
Έχεις την επιλογή να διαλέξεις αν το θέλεις φίλο ή εχθρό
σου. Σίγουρα, όμως δεν πρέπει να το επιλέξεις ως κάτι που ανήκει στα μόνιμα
χαρακτηριστικά του εαυτού σου. Εσύ είσαι κάτι πολύ παραπάνω από το πρόβλημα.
Για να γίνω πιο σαφής…
Ας πάρουμε για παράδειγμα την κατάθλιψη… Γιατί προσπαθείς να
κρυφτείς από αυτήν και να την αγνοήσεις ή και το αντίθετο….Γιατί της δίνεις
περισσότερη σημασία από όση της αναλογεί; Επισκέπτεται συχνά την καθημερινότητά
σου και το γνωρίζεις. Γιατί της δίνεις το δικαίωμα να επεμβαίνει τόσο πολύ στη
ζωή σου; Που βρίσκονται οι δικές σου ανάγκες, επιθυμίες, τα δικά σου όνειρα, οι
δικοί σου στόχοι όταν αυτή είναι παρούσα; Γιατί δέχεσαι με τόση ευκολία το ‘’τσουβάλι
με τις αρνητικές σκέψεις΄΄ που σου προσφέρει; Γιατί δεν παίζεις στο δικό της παιχνίδι
με τα δικά σου όπλα, με σύμμαχο τα όνειρα και τις ελπίδες σου;
Ξέρω πως δεν είναι εύκολο να δεχτείς πως υπάρχει μία τέτοια
οντότητα στη ζωή σου. Αυτή, όμως παραμένει εκεί και το μόνο που έχεις να κάνεις
είναι να δεις πως θα καταφέρεις να ισορροπήσεις την σχέση σας. Πότε αυτή η
σχέση είναι παρόν στη ζωή σου και πότε σταματάει για λίγο καιρό; Τι το
διαφορετικό συμβαίνει και στη μία και στην άλλη περίπτωση; Γιατί επιτρέπεις να
μπαίνει στη ζωή σου ‘’απρόσκλητη’’΄;
Αναλογίσου τους ανθρώπους στη ζωή σου και σκέψου….τους
αφήνεις να ‘’τρυπώνουν’’ σε αυτήν όταν βρίσκεσαι σε ευάλωτη θέση και να σε
επηρεάζουν; Με την κατάθλιψη γιατί το επιτρέπεις αυτό; Θα επέτρεπες σε κάποιο
άτομο που βρίσκεται στη ζωή σου να σε παραμυθιάζει; Όχι. Ήρθε η ώρα να
σταματήσεις να πιστεύεις πως όλο αυτό που περνάς παρέα μαζί της θα κρατήσει για
πάντα. Στο χέρι σου είναι όποτε θελήσεις πραγματικά να την διώξεις.
Ξέρω πως ακόμα και όταν προσπαθείς να την διώξεις, αυτή φέρνει τους συμμάχους της
που θα την βοηθήσουν να μείνει κοντά σου…Οι πιο πιστοί της φίλοι είναι η ενοχή,
ο φόβος, το άγχος και η ανασφάλεια. Εσύ γιατί μέσα σε όλα αυτά ξεχνάς τον πιο
πιστό σου φίλο, τον εαυτό σου;
Στόχος της κατάθλιψης είναι να μας πάει πίσω σε όλα αυτά που
επιθυμούμε να πετύχουμε, να μας απομακρύνει από τους ανθρώπους που αγαπάμε, να μας
κάνει μη αποδοτικούς στη δουλειά μας, να χάσουμε τον ύπνο μας, να παραμελήσουμε
την εξωτερική μας εμφάνιση, να ξεχάσουμε τις επιτυχίες και τα όνειρά μας. Μην
αφήνεις τίποτα και κανέναν να σε κάνει να ξεχνάς όλα όσα αγαπάς. Μην επιλέγεις
να σκέφτεσαι με τον καταστροφολογικό τρόπο που προτιμάει να σκέφτεται το πρόβλημά
σου, μην επιμένεις να πηγαίνεις μαζί της στις αποτυχίες του παρελθόντος και στις
δυσκολίες του μέλλοντος.
Αντιθέτως, να παραμένεις στο δικό σου παρόν, να το υπομένεις
, να επιμένεις και να το διαμορφώνεις όπως εσύ θέλεις, να είναι δικό σου και να
μη δέχεσαι να κατοικεί εκεί καμία κατάθλιψη, κανένα άγχος, κανενός είδους
αρνητική σκέψη.Γι’αυτό προσπάθησε να αντιμετωπίζεις το κάθε σου πρόβλημα ως
μία ξεχωριστή οντότητα, που μόνο όταν την κατανοήσεις θα μπορέσεις να την
απομακρύνεις από τη ζωή σου.
Και να θυμάσαι πως ο καθένας μας μαθαίνει κάτι από το
πρόβλημά του. Μαθαίνουμε τον εαυτό μας, τις αντοχές μας, τις δυνάμεις, αλλά και
τις αδυναμίες μας. Και εν τέλει είμαστε σε θέση την επόμενη φορά που θα μας επισκεφτεί,
να συνδιαλλαγούμε μαζί του ανοιχτά, αυτή τη φορά με τους δικούς μας κανόνες και
τα δικά μας όρια.
Και να είμαστε σε θέση να πούμε: ‘’Πρόβλημα σε ευχαριστώ που
υπάρχεις, για να μου δείχνεις πόσο όμορφη είναι η ζωή χωρίς εσένα!’’